Συνέντευξη Δ.Καζάκη στο 98.4 FM( Nέα Κρήτη), 27 Ιουλίου 2012

Ένας χρόνος ΕΠΑΜ...

Πριν ακριβώς έναν χρόνο, την Κυριακή στις 16 Ιουλίου 2011 στο αμφιθέατρο "Μίκης Θεοδωράκης" του Δήμου Ελληνικού, μαζεύτηκαν περί τους 480 αγωνιστές απ' όλη την Ελλάδα για να ιδρύσουν αυτό που ονομάστηκε Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο.

 
Η ιδρυτική συνδιάσκεψη διάρκεσε σχεδόν όλη την ημέρα και σαν στόχο είχε όχι να δημιουργήσει μια ακόμη πρωτοβουλία πολιτών, ούτε μια ακόμη ομάδα πίεσης ή παραίνεσης για να βρεθούν κάποιοι άλλοι να δημιουργήσουν το αναγκαίο Παλλαϊκό Μέτωπο που είχε ανάγκη ο λαός.

Το κάλεσμα που μάζεψε τους συναγωνιστές ήταν ανώνυμο και κυκλοφόρησε από χέρι σε χέρι δίνοντας ραντεβού την συγκεκριμένη Κυριακή. Ήταν ανώνυμο γιατί απευθυνόταν σε όσους όχι μόνο τους άρεσε, ή καλόβλεπαν μια τέτοια ενέργεια, αλλά κυρίως σε όσους ήθελαν να την κάνουν δική τους υπόθεση. Όποιος λοιπόν την έκανε δική του υπόθεση, διακινούσε το κάλεσμα σαν δικό του και έτσι συγκεντρώθηκαν οι συμμετέχοντες στην ιδρυτική.

Όποιος έφτανε εκείνη την Κυριακή στην ιδρυτική και ήθελε να συμμετάσχει αντιμετώπιζε δυο σοβαρές δυσκολίες. Για να μπορέσεις να συμμετάσχεις στις εργασίες θα έπρεπε να προχωρούσες σε εγγραφή, γιατί μόνο αυτοί που αποδέχονταν το κάλεσμα γίνονταν δεχτοί στην ιδρυτική. Δεύτερο, έπρεπε να αναλάβεις ένα καθήκον: να καθίσεις στην γραμματεία της ιδρυτικής, να στελεχώσεις την περιφρούρηση, να βοηθήσεις στην εξυπηρέτηση των συνέδρων για την παροχή καφέ, αναψυκτικών και τροφής, κοκ. Δεν υπήρχε μηχανισμός στημένος από τα πριν. Όποιος ερχόταν αναλάμβανε αμέσως κάποια δουλειά. Όσοι μάλιστα είχαν την προνοητικότητα να έρθουν από νωρίς, φορτώθηκαν και τις πιο σημαντικές σε απαιτήσεις δουλειές της ιδρυτικής...

Στην διάρκεια της ιδρυτικής είχαμε πολλά παρατράγουδα. Πράγμα απολύτως φυσικό. Όπως θα διαπιστώναμε αργότερα, δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να απαλλαγείς από τα νευρωτικά και ιδεολογικά σου σύνδρομα προκειμένου να παλέψεις για τους κοινούς στόχους. Δεν υπάρχει τίποτε πιο δύσκολο από το να βάλεις το κοινό καλό, τους κοινούς αγώνες, πάνω από τις δικές σου προκαταλήψεις.

Σήμερα, έναν χρόνο μετά, το ΕΠΑΜ αναπτύσσεται ραγδαία με οργανώσεις παντού ανά την Ελλάδα (πάνω από 97) και εκκαθαρίζει τα μητρώα του γιατί δεν αρκεί να συμφωνείς με τα προτάγματα του μετώπου, πρέπει επίσης να κάνεις δική σου προσωπική υπόθεση την επιτυχία του ΕΠΑΜ και των στόχων του. Τα μέλη του, 10 φορές περισσότερα από την εποχή της ιδρυτικής, έχουν κατακτήσει σε μεγάλο βαθμό ένα δέσιμο, μια σχέση αλληλεγγύης και συντροφικότητας -- παρά την ριζικά διαφορετική ιδεολογική τους καταγωγή από την λαϊκή δεξιά έως τον αναρχικό χώρο -- που δεν γνωρίζω να υπάρχει πουθενά αλλού.

Το ΕΠΑΜ σήμερα είναι η μόνη λαϊκή δημοκρατική και πατριωτική οργάνωση που διαθέτει πυρήνες στις συνοικίες και τις γειτονιές. Όχι τυπικά, όπως οι ΚΟΒ του ΚΚΕ, αλλά ουσιαστικά, δεμένες με την δράση και τα προβλήματα των ανθρώπων του χώρου τους. Μέσα από αυτή την δουλειά εξακολουθεί να αναπτύσσεται το ΕΠΑΜ, να διευρύνει το δίχτυο των πυρήνων του και να αυξάνει τον αριθμό των μελών, αλλά και τον κύκλο των φίλων του μέσα κυρίως στις τάξεις των πιο πλατιών λαϊκών στρωμάτων.

Από εθνική άποψη το ΕΠΑΜ αντιπροσωπεύει την ενότητα του λαού πέρα από διαχωριστικές γραμμές δεξιού κι αριστερού. Ενώ από ταξική σκοπιά δεν υπάρχει πιο πληβειακή οργάνωση συγκροτημένη απευθείας από τα πιο καταπονημένα και καταπιεσμένα στρώματα του λαού στη σημερινή συγκυρία. Ο ιδιαίτερος αυτός ταξικός χαρακτήρας του ΕΠΑΜ, αποτέλεσε κι έναν από τους πιο σημαντικούς ανασταλτικούς παράγοντες. Η αύξηση της ανεργίας, η καταστροφή των μικρομεσαίων είχε και έχει άμεσο αντίκτυπο σε μια οργάνωση που στηρίζεται εκ πεποιθήσεως στο υστέρημα του λαού. Παρόλα αυτά προχωράμε. Πηγαίνουμε μπροστά με δρασκελιές που για οποιοδήποτε άλλο μόρφωμα φαντάζει μύθος.

Στην ιστορία δεν ξανάγινε να στηθεί μια τέτοια οργάνωση από το μηδέν και μάλιστα να στηριχθεί σε απλούς αγωνιστές του μεροκάματου και του βιοπορισμού. Κι όχι σε επαγγελματίες της αμφισβήτησης, τη πολιτικής και της "επανάστασης". Και μάλιστα σε συνθήκες τέτοιας κρίσης, αλλά και τέτοιου ανελέητου πολέμου από όλες τις πλευρές. Αυτοί τη δουλειά τους και εμείς τη δική μας. Το ΕΠΑΜ έδειξε ότι χάρις στην οργανωτική του συγκρότηση, χάρις στην πίστη και στην αφοσίωση των μαχητών του, κάθε χτύπημα που δέχθηκε το έκανε πιο δυνατό.

Το ΕΠΑΜ έχει κερδίσει μέχρι σήμερα το δικαίωμα να υπερηφανεύεται ότι αποτελεί τον άτυπο "συνομιλητή" της εξουσίας, μιας και όλες οι επίσημες πολιτικές δυνάμεις αναφέρονται στα προτάγματά του, αρνητικά ή θετικά, αλλά χωρίς να αναφέρονται σ' αυτό. Δεν υπάρχει σήμερα καμιά άλλη οργάνωση που να στοιχειώνει το πολιτικό σύστημα από την δεξιά έως την αριστερά όσο το ΕΠΑΜ. Μεγάλη τιμή για μια χούφτα "ξεβράκωτους" λαϊκούς αγωνιστές που έμαθαν σχεδόν από το μηδέν τι σημαίνει υπερασπίζομαι την ζωή του λαού και της χώρας τους...

Ένας χρόνος ΕΠΑΜ, του χρόνου τέτοια εποχή χάρις στη δρακογενιά των λαϊκών αγωνιστών που γεννιούνται από την φύτρα του Παλλαϊκού Μετώπου, είμαι αισιόδοξος ότι θα την γιορτάσουμε σε μια ελεύθερη Ελλάδα. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας, αλλά αν κάτι δίδαξε η δράση του ΕΠΑΜ όλο αυτόν τον χρόνο είναι ότι τα δύσκολα μας ατσαλώνουν.

Ένας χρόνος ΕΠΑΜ, καλή δύναμη και καλή λευτεριά σύντροφοι και συναγωνιστές στον κοινό αγώνα...

  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ

Το «κεκτημένο» της διάσωσης των τραπεζών και η αλήθεια…

Χάνει τον έλεγχο των τραπεζών της η Ισπανία και αυτός περνά στα Ευρωπαϊκά όργανα. Αυτό μας πληροφορεί η Wall Street Journal (10/7) με βάση το σχέδιο συμφωνίας που πρόκειται να υπογράψει η Ισπανική κυβέρνηση προκειμένου να λάβει τα 100 δις ευρώ που της έχει υποσχεθεί η ευρωζώνη. «Οι απαιτήσεις, μερικές εκ των οποίων μπορεί να αποδειχθούν πολιτική βόμβα, υποδηλώνουν ότι οι κάτοχοι των νεότερων ομολόγων και των προνομιούχων μετοχών που εκδόθηκαν από τις προς διάσωση τράπεζες, θα υποστούν απώλειες», γράφει η εφημερίδα αναφερόμενη πάντα στο σχέδιο συμφωνίας που έχει ετοιμάσει για την Ισπανία η Κομισιόν.

Ποιοι θα χάσουν; Όχι βέβαια οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών, αλλά οι μικροεπενδυτές και καταθέτες οι οποίοι ξεγελάστηκαν και αγόρασαν ομόλογα και προνομιούχες μετοχές με εγγύηση του Ισπανικού κράτους, προκειμένου να τροφοδοτηθούν με κεφάλαια οι τράπεζες. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι κυβερνήσεις «αμείφτηκαν» με προνομιούχες κατά κύριο λόγο μετοχές για τις έως σήμερα ενέσεις ρευστότητας των τραπεζών, τότε μπορούμε εύκολα να εικάσουμε ποιος θα φορτωθεί τις ζημιές.

Το σχέδιο συμφωνίας το οποίο θα υπογραφεί επίσημα στην σύνοδο του Ecofin στις 20 Ιουλίου, δίνει μια μικρή και εξαιρετικά πικρή γεύση για το επίπεδο δημόσιου ελέγχου που οι κυβερνήσεις θα πρέπει να εγκαταλείψουν προς όφελος ενός αυστηρού συστήματος εποπτείας στο επίπεδο της ευρωζώνης, που οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποδέχτηκαν στην Σύνοδο Κορυφής ότι αποτελεί βασική προϋπόθεση για την απευθείας τροφοδοσία με κεφάλαια των τραπεζών.

 

Μια σημαντική πρόβλεψη της εν λόγω συμφωνίας είναι η απαίτηση ότι όποια τράπεζα αιτηθεί κεφαλαίων από τούδε και εφεξής, θα πρέπει να παρουσιάζει ένα σχέδιο επιμερισμού των βαρών με τους ιδιώτες επενδυτές. Ποιους ιδιώτες επενδυτές; «Σύμφωνα με το σχέδιο εγγράφου, αυτοί οι επενδυτές περιλαμβάνουν όχι μόνο κατόχους μετοχών, αλλά επίσης κατόχους υβριδικών κεφαλαίων και χρέος μειωμένης εξασφάλισης», αναφέρει η εφημερίδα. Τι σημαίνει αυτό; Μας το εξηγεί ο Σόνι Καπούρ διευθύνων σύμβουλος του Re-define, ο οποίος σχολίασε στην εφημερίδα τα εξής: «Οι μεγάλοι κάτοχοι τίτλων εντός και εκτός Ισπανίας μάλλον θα προστατευθούν ενώ ο συνταξιούχος και ο μικρός στους οποίους πουλήθηκαν αυτά τα χρεόγραφα θα πρέπει να φορτωθούν το μεγαλύτερο μέρος των βαρών.»

 

Τα λέμε όλα αυτά γιατί στην Ελλάδα συμπολίτευση (Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης) και αντιπολίτευση (Τσίπρας) ακόμη θριαμβολογούν για το «κεκτημένο» της συνόδου κορυφής στις 29 Ιουνίου. Αν σκεφτούμε ότι μερικοί από τους βασικούς μέτοχους των τραπεζών και κύριοι αποδέκτες των διαφόρων τίτλων που εκδόθηκαν στα πλαίσια των επιχειρήσεων στήριξης και διάσωσης των εγχώριων τραπεζών, είναι τα ασφαλιστικά ταμεία και το κράτος, τότε εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς ποιος θα πληρώσει το μαλλί του «κεκτημένου» της απευθείας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Πάντως όχι οι μεγαλομέτοχοι τραπεζίτες και σκοτεινά επενδυτικά κεφάλαια κυρίως εκτός Ελλάδας.

 

Βέβαια, και μόνο η μεταφορά του ελέγχου των εγχώριων τραπεζών από το εθνικό επίπεδο, δηλαδή από την δικαιοδοσία του κάθε κράτους μέλους, στα όργανα της ευρωζώνης, θα αρκούσε για κάποιον που σκέφτεται το συμφέρον του λαού και της χώρας για να καταγγείλει έστω το συγκεκριμένο «κεκτημένο». Για τους ποικιλόχρωμους ευρωπαϊστές όμως δεν συντρέχει λόγος. Έχουν κυριολεκτικά γραμμένο τόσο τον λαό, όσο και την χώρα στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και δεν τους καίγεται καρφί. Τι κι αν κάτι τέτοιο μετατρέπει επίσημα και τελειωτικά ολόκληρη την ευρωζώνη, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε συνώνυμο της τραπεζικής ένωσης προς όφελος των πιο άγριων, ασύδοτων και κερδοσκοπικών αρπακτικών της κεφαλαιαγοράς. Τζίρος να γίνεται κι όλο κάποια δις θα περισσεύουν για τους εραστές των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Στο στοιχείο τους, δηλαδή, τόσο οι συμπολιτευόμενοι, όσο και οι αντιπολιτευόμενοι του ΣΥΡΙΖΑ, παλιοί πρωταθλητές στο άθλημα.   

Θα σημάνει κάτι τέτοιο ελάττωση της λιτότητας; Ούτε κατά διάνοια. Τα βάρη που θα πρέπει να επωμιστεί ο κρατικός προϋπολογισμός και οι φορολογούμενοι από τις νέες απευθείας διασώσεις των τραπεζών θα είναι τέτοια που τα προηγούμενα μνημόνια θα φαντάζουν παιδικές κατασκηνώσεις. Όσο για τις υπό διάσωση τράπεζες και τραπεζίτες κανείς δεν θα μπορεί να τους πειράξει γιατί πολύ απλά θα προστατεύονται από τα όργανα της ευρωζώνης όπου θα έχει μεταβιβαστεί και η εποπτεία του τραπεζικού συστήματος.

 

  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ